کتاب انتظار عامیانه عالمانه عارفانه

کتاب انتظار نوشتهٔ علیرضا پناهیان است. نشر بیان معنوی این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. علیرضا پناهیان در «انتظار؛ عامیانه، عالمانه، عارفانه» با توجه توأمان به مفهوم «انتظار» مباحثی استدلالی و کاربردی بر پایۀ معارف اهل‌بیت (ع) ارائه کرده است.

❓وضعیت: موجود

📝خلاصه:

کتاب انتظار به ما می‌گوید که در عصری که توجه به مفهوم کلیدی انتظار بیش از هر زمان دیگری فراگیر شده و علاقمندی قشر دانشجو برای گفتگوی عالمانه از معارف مهدوی مشهود است، این اثر که بخش مهمی از مفاهیم و معارف عمیق انتظار را به زبانی شیوا و درعین‌حال به‌صورت تحلیلی بیان کرده است، می‌تواند به‌عنوان یک متن درسی برای دانشگاه‌ها مورد استفاده قرار گیرد. مباحث مطرح‌شده در این کتاب می‌تواند سرفصلی برای تفکر پیرامون موضوعات مهدویت قرار گرفته و در انتخاب عناوین پایان‌نامه‌های دانشجویی استفاده شود. طرح مباحث مربوط به مهدویت را نباید تنها به‌عنوان پاسخ به یک نیاز فراگیر دانست، بلکه طرح عالمانه و تحلیلی این مباحث می‌تواند کمک شایانی در رفع مشکلات و پیشرفت کشور در زمینۀ علوم انسانی ایفا نماید. این باور این کتاب و نویسندهٔ آن است.

مفهوم مَهدَویّت در مذهب شیعهٔ ۱۲امامی از دین اسلام، برگرفته از باور به ظهور امام دوازدهم شیعه است که بر اساس آن، «حجت بن حسن» (ع) به‌عنوان منجی آخرالزمان برای نجات و رهایی انسان‌ها و برقراری صلح و عدالت خواهد آمد. مهدویت گونه‌ای از موعودباوری است. در این اعتقاد بر این باورند که «عیسی مسیح» (ع) و حضرت خضر (ع) هنوز زنده هستند و در هنگام ظهور حجت بن حسن (ع) از یاران او خواهند بود.

✨بخشی از کتاب:

«عشق» واژه‌ای است که در ادبیات کهن فارسی، اکثراً به محبت شدید اطلاق می‌شود. و معمولاً چنین محبتی بیشتر جنبۀ معنوی و عرفانی دارد تا جنبۀ زمینی و مادی؛ چرا که علائق مادی و زمینی معمولاً آن‌چنان اوج نمی‌گیرند و یا اگر اوج هم بگیرند، فرود آمدنشان بسیار سریع اتفاق می‌افتد. بنابراین خوب است ما هم این لفظ را در غیر از این معنا استفاده نکنیم. حتی در روابط عاطفی عادی نیز از به کار بردن آن اجتناب کنیم.

صرف‌نظر از معنای لغوی لفظ عشق در زبان عربی، وقتی به ترجمۀ عشق در ادبیات غنی و عارفانۀ فارسی نگاه می‌کنیم، آن را اصطلاحی برای محبت شدید می‌یابیم که شاخص اصلی آن، ازخودگذشتگی است. اگر محبتی آن قدر زیاد شود که اصرار بر فدا شدن برای معشوق را در پی داشته باشد، آن‌گاه عاشقی پدید آمده است. به این ترتیب یکی از بهترین کاربردهای این لفظ، علاقۀ شدیدی است که می‌توان به امام زمان ارواحناله‌الفداء داشت.

صرف‌نظر از اینکه نمی‌شود به امام زمان، «کم» علاقه داشت و هر کسی با آن حضرت ارتباط قلبی و عاطفی برقرار کند به مرور زمان به محبت شدید او گرفتار خواهد شد، اساساً ما نیازمندیم که به کسی عاشقانه مهر بورزیم و با عشق او، زندگی و وجود خود را گرم کنیم. این محبتِ خیلی شدید، به کسی جز امام زمان (عج) نمی‌تواند تعلق بگیرد، و به ایشان هم نمی‌تواند که تعلق نگیرد. یعنی نه می‌توان کسی را به اندازۀ او دوست داشت و نه می‌توان او را به این اندازه دوست نداشت. اگر محبت ما به آن حضرت تا این حد شدید نیست، معلوم می‌شود که ما در روح خودمان مشکل داریم، و الّا او دوست‌داشتنی‌تر از این حرف‌ها است.

از آنجایی که محبت شدید جز از راه معرفت، عمل صالح و ایمان قاطع به دست نمی‌آید، پس مهم‌ترین راه جلوگیری از آسیب‌های علاقۀ عامیانه، علاقۀ عاشقانه داشتن به آن حضرت است. بنابراین تنها راه نجات از عوام‌زدگی عاطفی را باید در علاقۀ عاشقانه به امام زمان (عج) جست‌وجو کرد. چون کسی که عزم عاشق شدن می‌کند و از خود، انتظار علاقۀ عاشقانه به حضرت دارد، مجبور است به تقویت بنیان‌های این عشق بپردازد و علم و عمل کافی برای این منظور را به دست بیاورد.

اساساً یکی از مهم‌ترین شاخص‌های علاقۀ عامیانه، سطحی بودن و کم بودنِ آن است، که نتیجۀ طبیعی بی‌معرفتی‌ها و بی‌تقوایی‌هاست. برای پرهیز از آسیب‌های محبت باید آن را افزایش داد، که فرمود: «وَ الَّذینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا للهِ؛ آنان که ایمان آورده‌اند، محبت و عشقشان به خدا بیشتر و قوی‌تر است.»»

 

برای دریافت کتاب در قسمت نظرات پیام دهید یا به آیدی @f_naderian در تلگرام یا ایتا پیام دهید.